Zo was dat vanmorgen, nog even na het opstaan het prachtige boek “Nachtcircus”van Erin Morgenstern aan het lezen en dan schiet het gesprek met een opdrachtgever in een ziekenhuis door mijn hoofd.
Het gaat bij dit ziekenhuis over de liaisonverpleegkundigen binnen de afdeling zorglogistiek. Verschrikkelijke naam, alsof de patiënt een pakketje is, dat bezorgd moet worden.
De klant wil de zorg rond de patiënt verbeteren en had als nieuwe titel de Zorgregisseur.Dan zie ik een theater of film voor me, de onzichtbare kracht, die vormgeeft.
Dat in combinatie met het nachtcircus, beschreven als een soort Parade, herinnerde mij aan mijn eerste managementbaan. Bij mijn afscheid kreeg ik de titel Groot-Requisiteur mee, omdat ik ervoor zorgde, dat mensen de middelen kregen om te werken. Ook toen was ik al onbewust een dienende leider.
Hoe zouden we het doel of de gewenste resultaten van dit team zorgregisseurs binnen het systeem van het ziekenhuis kunnen beschrijven?
Ik zag het ziekenhuis voor me als een soort Parade, verschillende tenten op één terrein, waar de klant verrast wordt met bijzondere voorstellingen. De regisseurs van het geheel zorgen onzichtbaar voor een sublieme voorstelling. De acteurs- dokters, verpleegkundigen, paramedici en anderen- kennen hun rol en komen in een passend decor op, waar zij hun rol kunnen spelen. De klant, tevens patiënt, ontvangt de perfecte uitvoering op het juiste moment en wordt meegevoerd in het stuk en van acte naar acte meegevoerd.
Wie zou niet in zo'n theater de regisseur willen zijn, de verborgen hand, die de ervaring creëert, de dienende en faciliterende leider op de achtergrond. Het resultaat: een bezoeker, die verwend wordt, op het juiste moment bij zijn persoonlijke top-voorstelling zit.
Ik droomde verder over wat er nodig was om dat team van regisseurs van de Parade te realiseren.
Een perfect team, Together Each Achieves More!
Helder zicht op de doorloop in het spel, de starts en einden van elk stuk, elke rol en elke dialoog.
Dat bracht me allereerst bij het werk van Lenzioni, die beschrijft waarom een team niet functioneert.
Waar gebrek aan vertrouwen is, daar is angst voor conflicten en zo stapelen de lagen zich op elkaar. En, let wel, gebrek aan vertrouwen kan zowel in het team als tussen het team en de omgeving spelen.
Is dan niet de theatermetafoor een mooi begin van de dialoog: hoe zorgen we voor een perfecte uitvoering van de behandeling EN een perfecte bejegening van de patiënt, zodat hij zich een gewaardeerde gast weet.
Ik ben benieuwd naar de reacties.
