dinsdag 6 november 2012

Bestaat toeval?

Soms komen zaken zo mooi bij elkaar, dat het geen toeval kan zijn.

Zo was dat vanmorgen, nog even na het opstaan het prachtige boek “Nachtcircus”van Erin Morgenstern aan het lezen en dan schiet het gesprek met een opdrachtgever in een ziekenhuis door mijn hoofd.
Het gaat bij dit ziekenhuis over de liaisonverpleegkundigen binnen de afdeling zorglogistiek. Verschrikkelijke naam, alsof de patiënt een pakketje is, dat bezorgd moet worden.
De klant wil de zorg rond de patiënt verbeteren en had als nieuwe titel de Zorgregisseur.Dan zie ik een theater of film voor me, de onzichtbare kracht, die vormgeeft.

Dat in combinatie met het nachtcircus, beschreven als een soort Parade, herinnerde mij aan mijn eerste managementbaan. Bij mijn afscheid kreeg ik de titel Groot-Requisiteur mee, omdat ik ervoor zorgde, dat mensen de middelen kregen om te werken. Ook toen was ik al onbewust een dienende leider.

Hoe zouden we het doel of de gewenste resultaten van dit team zorgregisseurs binnen het systeem van het ziekenhuis kunnen beschrijven?

Ik zag het ziekenhuis voor me als een soort Parade, verschillende tenten op één terrein, waar de klant verrast wordt met bijzondere voorstellingen. De regisseurs van het geheel zorgen onzichtbaar voor een sublieme voorstelling. De acteurs- dokters, verpleegkundigen, paramedici en anderen- kennen hun rol en komen in een passend decor op, waar zij hun rol kunnen spelen. De klant, tevens patiënt, ontvangt de perfecte uitvoering op het juiste moment en wordt meegevoerd in het stuk en van acte naar acte meegevoerd.

Wie zou niet in zo'n theater de regisseur willen zijn, de verborgen hand, die de ervaring creëert, de dienende en faciliterende leider op de achtergrond. Het resultaat: een bezoeker, die verwend wordt, op het juiste moment bij zijn persoonlijke top-voorstelling zit.

Ik droomde verder over wat er nodig was om dat team van regisseurs van de Parade te realiseren.
Een perfect team, Together Each Achieves More!
Helder zicht op de doorloop in het spel, de starts en einden van elk stuk, elke rol en elke dialoog.
Dat bracht me allereerst bij het werk van Lenzioni, die beschrijft waarom een team niet functioneert.



Waar gebrek aan vertrouwen is, daar is angst voor conflicten en zo stapelen de lagen zich op elkaar. En, let wel, gebrek aan vertrouwen kan zowel in het team als tussen het team en de omgeving spelen.

Is dan niet de theatermetafoor een mooi begin van de dialoog: hoe zorgen we voor een perfecte uitvoering van de behandeling EN een perfecte bejegening van de patiënt, zodat hij zich een gewaardeerde gast weet.
Ik ben benieuwd naar de reacties.

donderdag 16 augustus 2012

Wetten zijn als worstjes

Hoe de overheid onder het mom van bezuinigingen de burger beperkt in de toegang tot de overheid.


De aanleiding
Afgelopen dinsdag ging het bij 1Vandaag over het inperken van de Wob, de Wet Openbaarheid van Bestuur.
Ik zag een taalkundige draaikont, de landsadvocaat, en een slapende journalist, die alle prietpraat liet passeren.

`De Wet regelt ons recht op informatie van de overheid. De Wob zorgt ervoor dat wij inzage hebben in het overheidshandelen en dat wij kunnen deelnemen aan de democratie en overheidsbesluitvorming. Overheidsinformatie is altijd openbaar, tenzij de Wob of andere wetgeving bepaalt dat de gevraagde informatie niet geschikt is om openbaar te maken.` Bron: Rijksoverheid.nl
Dankzij de WOB is er meer inzicht gekomen in bv Irak, de vuurwerkramp in Enschede en het declaratiegedrag van de ministers.

Donner wilde de wet al inperken en nu neemt Spies het stokje over. Het argument is daarbij dat het zoveel werk is voor de ambtenaren. "Dat is het gevolg van het schot hagel dat journalisten op de overheid afvuren in de hoop dat een korreltje een primeur oplevert. Dat vind ik geen efficiënte tijdsbesteding.” (Donner, geciteerd in De Gelderlander)
De minister wil “oneigenlijke verzoeken weigeren”, “geen interne beraadslagingen vrij te geven” en “” voorwaarden aan het gebruik van documenten te stellen”.
Je vraagt je dan af om hoeveel verzoeken het gaat. Gelukkig is dat onderzocht en is gaan overheidsorganen gevraagd naar oneigenlijke en tijdvretende verzoeken. Dat levert over 1 1/2 jaar het volgende overzicht op:


Onduidelijk blijft of iets veel tijd kost of dat de overheid veel tijd neemt.

En dan begint het mij als NLP-er te jeuken: wat een fenomenaal vaag taalgebruik.
Wat zijn oneigenlijke verzoeken? Een beroep op de wet is een verzoek en geen recht? Welke voorwaarden zijn dat dan en wie bepaalt die? De wet kent al een fiks aantal voorwaarden, wat komt er dan nog bij?

De uitzending
En zie, dan komt de landsadvocaat Eric Daalder aan het woord en geniet van dit gedraai.
“Dit wetsvoorstel beperkt de openbaarheid niet, daarvan ben ik overtuigd.” Helaas, geen argumenten.
“Het wetsvoorstel moet voorkomen, dat er misbruik gemaakt wordt van de WOB...“
Wat dat is en wie dat bepaalt?
“Het gaat om zeer omvangrijke verzoeken,.. waarbij de vraag rijst (bij wie) of je niet kan volstaan met minder, omdat de extra informatie er niet veel aan toevoegt.”
Alsof de burger precies weet, wat hij moet opvragen en waar de waardevolle informatie zit. De ambtenaar weet het meestal zelf niet.
“Ik verwacht niet dat een verzoek van een journalist als misbruik zal worden aangemerkt.” Of dat ook voor burgers geldt? En wie is de landsadvocaat, dat hij in de hoofden van allerlei ambtenaren kan kijken.
Het is niet mijn ervaring, dat ambtenaren van alles proberen om een verzoek af te wijzen.” En dan is de discussie gesloten.
“Het zal erin resulteren, dat bepaalde informatie niet toegankelijk meer is, maar dat is dan irrelevante informatie.” Interviewer: “Zegt de overheid.” En dhr. Daalder beaamt dat.

Conclusie
Wat dan te vaak opvalt bij 1Vandaag is, dat interviewers/ journalisten niet doorvragen, maar genoegen nemen met een vaag antwoord.
Het programma krijgt daardoor een hoog Telegraaf-gehalte en laat helaas een groot gebrek aan gedegen onderzoeksjournalistiek zien.

Uit de concept wetstekst:
Artikel 3a
1. Een verzoek wordt als kennelijk onredelijk buiten behandeling gelaten, indien:
a. de verzoeker niet meewerkt aan een verzoek tot precisering als bedoeld in artikel 3, vierde lid;
b. een verzoek kennelijk een ander doel heeft dan het verkrijgen van informatie.
2. Voor zover een verzoek betrekking heeft op informatie neergelegd in grote aantallen documenten, wordt het, na overleg met de verzoeker, buiten behandeling gelaten, behoudens een representatief deel, waarbij wordt uitgegaan van objectieve criteria.
3. Een verzoeker kan, nadat met toepassing van het tweede lid, op zijn verzoek is besloten, verzoeken om het niet-behandelde deel van zijn verzoek alsnog te behandelen, indien hij aan de hand van de openbaar gemaakte documenten aannemelijk maakt dat de goede en democratische bestuursvoering is gediend met openbaarmaking van de informatie waarop het niet-behandelde deel van het verzoek betrekking heeft. Artikel 4:6, tweede lid, van de Algemene wet bestuursrecht is van overeenkomstige toepassing.
4. Voor zover een verzoek betrekking heeft op documenten die naar hun aard primair bestemd zijn voor intern beraad en die voor het overige slechts informatie bevatten die in andere vorm openbaar is of wordt, wordt het buiten behandeling gelaten.


Zie ook:
Wet Openbaarheid van Bestuur werkt veel te traag
Wob-verzoeken vergen veel werk door onkunde overheid

woensdag 4 juli 2012

Meer rust en meer tijd in het ziekenhuis

Afgelopen week mocht ik het genoegen smaken van een bezoek aan de poli van Sint Jansdal, mijn lokale kleinschalige ziekenhuis.
Het genoegen was, dat mijn arts mij om 19.00 uur wilde ontvangen.
Kijk en dat is nu, waar we bij Lean en TOC gelukkig van worden.
Lean gaat zoals u weet over waarde toevoegen voor de klant: ik kon na werktijd komen (1), plek zat om te parkeren (2), rustig naar binnen en rust in het ziekenhuis (3), geen gedoe in de wachtkamer (4), snel aan de beurt (5), geen wachttijd bij de apparatuur (6), vlot weer buiten (7).
Zeven waardepunten voor mij.

Secretariaat en specialist hadden ruimte en tijd, geen hectiek (1), snel toegang tot apparatuur op de poli (2), konden later beginnen op de dag(3), hadden minder reistijd (4).

Winst voor het ziekenhuis: 3 uur meer bedrijfstijd, zeg 7,5 % op deze dag zonder extra vaste kosten en bij dezelfde operationele kosten, dus effectiever gebruik van apparatuur en ruimte. Doe dat 5x per week en je wint 37,5%, doe er 8 uur op de zaterdag bij, want de zondag is (nog) heilig in Harderwijk en je zit op 77,5 % meer beschikbare uren voor je patiënten.
Daarvoor heb je dus geen extra apparatuur, geen extra computers, geen extra kamers en stoelen nodig.
Wat doet dat met je winst of rendement?

Toch, zo vertelde de arts mij, deden nog niet alle specialismen mee. Het vraagt ook beschikbaarheid van de ondersteunende diensten en het eventuele contact met partijen buiten het ziekenhuis lukt vaak niet. En de CAO bemoeilijkt het werken op zaterdag, want dan is het salaris hoger.

Zelfs dat zou ik wel overhebben voor 80% meer tijd.
Mevrouw Schippers!! Morgen verplicht stellen?

Dwarsdenker

maandag 4 juni 2012

Ben ik nou zo dom?


In mijn fabriek staan sinds een tijdje een aantal machines stil, omdat er geen werk voor ze is. Ergens anders kunnen ze een deel van onze producten goedkoper en beter maken, dus onze afnemers gaan elders winkelen.
Het gevolg is, dat er ook op kantoor, waar in- en verkoop geregeld worden, steeds meer lege stoelen komen. Ook het magazijn en de jongens van transport het alsmaar rustiger krijgen.

We moeten nog wel betalen voor die (werke)loze machines, dus onze cash-flow en financiën boeren hard achteruit.
Wat te doen?
Gelukkig kwam Wouter Koolmees, econoom van D'66 langs. Hij wist wel raad. We moesten de machines, die nog wel aan het werk waren, langer laten draaien. Want, zo zei hij, dan gaan ze meer produceren, dus kunnen de lonen stijgen, kan de inkomstenbelasting omlaag en het tekort op onze begroting ook. Dus komen we werkend uit deze crisis. Zijn voorstel stond in de Volkskrant van 20/5/2012.

Ik begrijp dat dus niet.
Als er geen afzet is, waarvoor produceer je dan?
Of gaan we dan andere machines stilzetten en komen er nog meer kantoorplekken leeg te staan? Maar ja, de vaste kosten blijven.
En als we meer produceren en de lonen stijgen, dan worden onze producten nog duurder en kunnen we ze nog moeilijker verkopen.
En, Wouter, waarom kan de inkomstenbelasting omlaag als minder mensen harder werken?
En, Wouter, waarom daalt dan het tekort op onze begroting?
Om nog niet te spreken over machines, die zwaarder belast worden, eerder kapot gaan (ziek worden) en dan niet meer productief zijn.

Kan iemand, misschien van D'66, dit nog eens uitleggen aan deze domme jongen?
Wij wilden net het omgekeerde: meer machines minder laten werken?


zondag 3 juni 2012

De drie schatten.

Tao tekst 67


Iedereen zegt dat de Tao oneindig groot is en nergens op lijkt.
Juist omdat de Tao oneindig groot is, lijkt de Tao nergens op.
Als de Tao ergens op zou lijken, dan zou de Tao beperkt zijn.

Ik heb drie schatten: bewaak ze en koester ze.
De eerste is diepe liefde.
De tweede is soberheid.
De derde is nooit vooraan willen lopen.

Diepe liefde maakt dapper.
Soberheid maakt gul.
Bescheidenheid geeft leiderskwaliteit.

Dapper zijn, terwijl je geen diepe liefde voelt, het wordt je dood.
Gul zijn, terwijl je zelf onmatig bent, het wordt je dood.
En leiden zonder te volgen, het wordt je dood.

Diepe liefde helpt je om te winnen als je wordt aangevallen.
Het helpt je om standvastig te blijven als je jezelf verdedigt.
Diepe liefde is de manier waarop de hemel redt en beschermt.

Bron: Tekens van leven


Met dank aan George Burggraaff voor zijn toestemming voor gebruik.

dinsdag 10 april 2012

Geen spoor zonder dwarsliggers

Een trainingsbureau nodigde mij uit om een les te geven over weerstand. Even dacht ik, dat ik de Wet van Ohm mocht behandelen, maar gezien het karakter van het bureau bedacht ik me al snel, dat het over weerstand in organisaties moest gaan.
Nu klinkt weerstand negatief en ook een zoektocht op Internet leverde weinig positieve beelden op. De meeste mensen lijken niet blij met verandering. Ik moet toegeven, dat ik weerstand heb tegen de Postcodeloterij en vooral die kale Gaston en die schreeuwer Martijn, maar mocht hij met een cheque aan de deur staan, dan verdwijnt mijn weerstand als sneeuw voor de zon.
Mijn geliefde Theory of Constraints heeft echter de nodige gereedschappen om met weerstand om te gaan, want waarom verzetten mensen zich tegen verandering?
TOC noemt vier factoren, die een rol spelen en die vervat zijn in dit filmpje "Willen mensen wel veranderen?"
* De krokodil: men heeft onvoldoende last van de huidige situatie
* De prinses: er zijn te veel voordelen aan de huidige route verbonden
* De pot met goud: men ziet niet (in), hoe groot de winst aan het eind is
* De route bergopwaarts: men kan niet inschatten, hoe groot de risico's onderweg zijn


Door goed te luisteren, kun je nagaan, waar de bezwaren vooral zitten en je strategie daarop aanpassen. Ik doe dit in mijn verschillende rollen van coach, adviseur of trainer regelmatig.
Een goed stappenplan voor de route, de toekomst benoemen, de huidige situatie exploreren op zijn winst en verlies, allemaal onderdelen van een strategie om de zaak in beweging te krijgen.

TOC gaat echter nog een stap verder met de 6 lagen van weerstand.
1. "We/ik hebben geen probleem".
2. "Jij begrijp mijn/ onze problemen niet."
3. "We zijn het niet eens met de richting van de oplossing."
4. "Jouw oplossing kan onmogelijk het resultaat opleveren, dat jij beweert dat zal gebeuren."
5. "Jouw oplossing, hoe goed ook, zal zeer kwalijke neveneffecten opleveren."
6. "Er zijn belangrijke obstakels, die de invoering verhinderen."


Duidelijk mag zijn, dat elke laag eigen taalpatronen oplevert en vraagt om heel verschillende interventies. TOC heeft daarvoor instrumenten als de CRT, current reality tree, waarin alle problemen worden verzameld en in samenhang gebracht en de FRT, future reality tree, waar we alle interventies samenhangend verzamelen.

Voor mij is echter het belangrijkste de mindset, waarmee je een traject start:
Omarm weerstand!
Want: mensen gaan zelden naar hun werk met het doel te saboteren, ze zijn betrokken. Er is geen glans zonder wrijving, geen spoor zonder dwarsliggers.
Juist door de weerstand te omarmen, kunnen kwaliteit en acceptatie van de uiteindelijke oplossing en invoering sterk verbeteren en was dat niet het doel?

Vraag: herken je de factoren van weerstand en de lagen van weerstand?

Meer weten? Creative trainers geeft elke maand een training TOC voor beginners.

woensdag 29 februari 2012

Onwetendheid in plaats van kennis.

De mensen die vroeger naar de Tao leefden, vertelden dat niet.
Ze hielden de mensen eerder onwetend.
Als mensen veel weten zijn ze namelijk moeilijk te besturen.
Regeren vanuit kennis is dan ook diefstal van het land.
Regeren vanuit onwetendheid is juist een zegen voor het land.
Als je deze tegenstelling begrijpt, heb je het principe te pakken.
Als je het principe altijd weet te gebruiken,
beschik je over diepgaande innerlijke kracht.
Deze innerlijke kracht is ondoorgrondelijk en reikt ver.
Hij zorgt voor terugkeer en neemt alles mee.
Zo bereiken we de Grote Harmonie.

Bron: Tekens van leven


Met dank aan George Burggraaff voor zijn toestemming voor gebruik.

zondag 19 februari 2012

Onzinnige discussie over prestatiebeloning bij Haagse Hogeschool?

Lees hier: 2012-02: hogeschool betaalde begeleider

Kijk hier: Uitzending 1Vandaag, 15-02-'12

Afgelopen week was er weer eens veel politieke ophef, dit keer over een actie van de Haagse Hogeschool. De onverlaten hadden een externe scriptiebegeleider aangenomen op een no-cure, no pay-basis. Voor elke geslaagde scriptie kreeg de begeleider de som van €1200,= voor ± 40 uur werk.
Ik ga het hier nu niet hebben over het belachelijke uurloon van deze ZZP-er (toch minstens HBO-geschoold), maar over het achterliggende denkmodel.

Het bijzondere was, dat de begeleider zelf mede-beoordelaar was. Alle politieke partijen stuiterden hier over heen, de onvolprezen Jasper van Dijk voorop (Zie: Dossier InHolland). Slagers, die hun eigen vlees keuren, rij-examinators, de voorbeelden waren niet van de lucht.
Ook onze staatssecretaris Halbe Zijlstra reageerde, dat dit echt niet kon en heeft de Inspectie ingeschakeld.
En was het niet dezelfde staatssecretaris, die met veel tromgeroffel afgelopen jaar experimenten met prestatiebeloning in het onderwijs heeft ingevoerd. Degelijk wetenschappelijk onderzoek moet uitwijzen of en hoe dit kan werken.



Maar is er dan veel verschil tussen deze arme ZZP-er en een reguliere docent, die straks in aanmerking komt voor prestatiebeloning? De docent heeft gelukkig al zijn vaste loon en een rechtspositionele bescherming, waar velen in de profit-sector hun vingers bij af zouden likken.
Maar die vaste docent beoordeelt nu en straks ook zelf de proefwerken en werkstukken van zijn leerlingen. Zal dezelfde verleiding ook niet zijn deel worden?
Om voor de prestatiebeloning in aanmerking komen, zal hij geneigd zijn leerlingen hoger te beoordelen en zwakke leerlingen uit zijn klas te verwijderen, linksom of rechtsom. In het laatste verschilt hij niet van ziekenhuizen, die gecompliceerde patiënten doorsturen naar het Academisch Ziekenhuis. Ook de school zal geneigd zijn zwakkere broeders en zusters niet te accepteren en/of te verwijderen, tenzij er natuurlijk een financieel compenserend rugzakje komt.

Kortom, de Haagse Hogeschool geeft een prachtig voorbeeld hoe prestatiebeloning kan worden toegepast. Als ik Halbe was, stuurde ik er een paar wetenschappers op af om te zien wat het rendement is van deze innovatieve ingreep avant la lettre.
En dhr. Otto, directeur facility management krijgt een bonus, omdat hij zo goedkoop weet in te kopen!

Regeling experiment prestatiebeloning

vrijdag 10 februari 2012

Stigmatisering: ikzelf en de anderen

Afgelopen december werkte ik een maand aan het uit de bijstand trekken van bijstandstrekkers.
Wij mochten een groep van 100 een training Empowerment (echt een woord, dat mensen met afstand tot de arbeidsmarkt direct begrijpen) geven op weg naar werk of opleiding.

Het is dan boeiend om de reacties uit mijn omgeving te horen. “Die willen toch niet”, “Profiteurs en dan ook nog een training”, “Je zult wel veel weerstand krijgen”; de negatieve commentaren waren niet van de lucht. Dat negatieve beeld over bijstandtrekkers werd nog gevoed door een uitzending voor Politieke Partijen, verzorgd door de VVD, waarin gewezen werd op de vele vacatures in de markt en de plannen van staatssecretaris De Krom rond de bijstand. Laten we het eenvoudig houden. In Nederland hebben we een half miljoen vacatures en meer dan een half miljoen werklozen. Ergo, alle werklozen kunnen aan het werk en als ze dat niet doen, is het toch gewoon tuig van de richel?

“De Wet werken naar vermogen (WWNV) die staatssecretaris Paul de Krom van Sociale Zaken naar de Tweede Kamer heeft gestuurd, is 'de grootste hervorming van het Kabinet-Rutte'. Dat zei De Krom vanmorgen bij de presentatie van de wet.
Het kabinet wil met de wet meer mensen uit de uitkering helpen en gehandicapten vaker aan het werk krijgen in een 'gewone' baan, in plaats van in de sociale werkplaats. Hierom worden de bijstand, de sociale werkplaatsen en de Wajong (een uitkeringsregeling voor jong gehandicapten) grotendeels samengevoegd. Tegen de wet was veel verzet van de oppositiepartijen, omdat zo zou worden bezuinigd op de zwaksten in de samenleving.


Beschaving
Maar volgens De Krom is de wet juist een 'hervorming van de onderkant van de arbeidsmarkt', waar mensen onnodig langs de kant staan, mensen die wel kunnen werken, maar dat om uiteenlopende redenen niet doen. Hij zegt in een interview met de Volkskrant: 'Is het dan een teken van beschaving om mensen thuis te laten zitten tegen een uitkering op minimumniveau en er niet meer naar om te kijken? Echt, er zijn stapels rapporten dat werk mensen uit de armoede haalt, uit de sociale uitsluiting. Dat werk mensen gevoel voor eigenwaarde geeft. Dat wil ik hiermee bereiken.' 

Hoofdlijn van de hervorming is volgens De Krom dat 'wie kan werken, gaat werken'. 'Het is de hoogste tijd dat we ingrijpen, vanuit sociaal oogpunt, financieel oogpunt en economisch oogpunt.'


Werkervaringsplekken
Met werkgevers heeft De Krom afgesproken dat die de komende jaren 5000 extra werkervaringsplekken inrichten voor jongeren en werklozen met een handicap. Die extra plekken zijn volgens De Krom vooral van belang om meer kansen te bieden aan jongeren met een lichamelijke en/of geestelijke beperking die van school komen. Maar de plekken zijn ook voor oudere gehandicapten met een uitkering en onvoldoende werkervaring.”(Bron: VK, 1/2/12)


Fraaie uitgangspunten en De Krom heeft gelijk, dat werk helpt voor eigenwaarde en sociale inclusie. Tegelijk bevestigen hij en zijn partij (en die niet alleen) het beeld, dat bijstand eigen schuld is. Er is in de samenleving een permanent proces gaande om Bijstandstrekkers negatief af te schilderen, er is sprake van stigmatisering.
De mensen in onze training bevestigden dit: ze zagen zichzelf als niets waard, als afgeschreven naar de onderkant, hun zelfbeeld was uiterst negatief. Zij stigmatiseerden ook zichzelf permanent. Dat negatieve zelfbeeld belemmerde hen vervolgens weer om gemotiveerd en enthousiast op zoek te gaan naar werk. Het vuur, dat ze nog hadden, werd vervolgens permanent geblust door een voortdurende reeks afwijzingen, niet verlengde tijdelijke contracten en andere mislukkingen. En laten we wel wezen, zaten en zitten werkgevers op hen te wachten? En dit is de vicieuze cirkel die doorbroken moet worden.

Waar sprake is van bijna 5 % werkloosheid heeft de werkgever keuze zat. Als er 60 sollicitanten op een baan zijn, zal een bedrijf eerder kiezen voor jong, voor recente werkervaring, voor betaalbaarheid dan voor mensen, die al jaren uit het arbeidsproces zijn en die oud zijn.
In mijn ervaringen bij het UWV met groepen werkzoekenden, ouder dan 50 met een HBO of universitaire achtergrond, komen steeds weer twee problemen naar voren: leeftijdsdiscriminatie (die nooit als zodanig benoemd wordt) en de frustratie van herhaalde afwijzingen, die een fnuikende invloed hebben op de motivatie. Vijftig of meer malen per jaar solliciteren, op een regelmatig botte en onfatsoenlijke manier nul op het rekest krijgen, is niet goed voor mensen, of je nu flirt of solliciteert.
En willen die Bijstandstrekkers of oudere werklozen dan niet? Mijn constatering is dat de meerderheid meer dan 100% gemotiveerd is, bereid is om van alles aan te pakken en om verlost te zijn van de regeldruk van UWV of Sociale Dienst. Werkgevers zitten alleen niet op hen te wachten en vanuit hun standpunt kan ik dat begrijpen. Velen van hen zitten zelf in grote (financiële) problemen en willen risico's, bv vanwege ziekte uitsluiten. De meerderheid van de Bijstandtrekkers had meerdere problemen, persoonlijk, psychisch, somatisch, sociaal, taal en opleiding, die hun sprong naar de arbeidsmarkt belemmeren. Er zijn wel vacatures, maar blijkbaar niet de juiste.
Als mensen naar je training komen, omdat zij anders gekort worden op hun uitkering en dat 3 dagen te voren in een ambtelijk briefje meegedeeld krijgen, staan ze niet te springen. Dat ze na een dag of drie toch enthousiast worden omdat ze aandacht krijgen en serieus genomen worden, toont onder meer hun motivatie aan.
Kortom, stigmatisering vanuit de samenleving en zelfstigmatisering zijn schering en inslag, ze versterken elkaar permanent en leiden tot vergroting van het probleem aan de onderkant van de arbeidsmarkt en samenleving.
Het wordt tijd voor een nieuw paradigma als het gaat om de zwakken in de maatschappij.


(Wordt vervolgd)

Helft mensen bijstand voelt druk om te werken, VK 27-02-2012

vrijdag 27 januari 2012

Somebody That I Used to Know

Over het maximaal uitnutten van capaciteit



Afgelopen week las ik weer eens een artikel over het uitnutten van capaciteit. Daarbij gaat het om je maximaal inzetten van alle personeel en middelen binnen een organisatie.
Dit paradigma zorgt voor veel ellende en een goed inkomen voor veel adviseurs zonder dat het rendement oplevert.
Daarnaast is het een typisch voorbeeld van het liegen met statistieken.

Laat ik beginnen met een humoristisch voorbeeld, een zeer populaire filmpje op Youtube, Somebody That I Used to Know van Walk off the Earth en laten we daar bedrijfseconomisch naar kijken.
Allereerst is daar het maximaal uitnutten van de bedrijfsmiddelen. Vijf man op één gitaar is toch een prima aanpak, hoewel zanger 4 wel enigszins in de knel komt. Maar kijkt u eens kritisch naar de bassist, nr. 5, helemaal rechts. Die man zit vooral uit zijn neus te eten en doet zo goed als niets, zo nu en dan één akkoord en wat achtergrondzang.

Uw adviseur zal u één van tweeën adviseren: ontslaan of meer werk geven. Beide lijken mij te leiden tot een slechter resultaat.
Als uw organisatie ook een ensemble is, een samenspel van meerdere mensen gericht op één doel, zult u op sommige plekken leegloop tolereren, wat heet nodig hebben.

Daarbij is het maximaal uitnutten van alle capaciteit een statische illusie, zoals u elke vakantieperiode in iedere organisatie kunt vaststellen. Mensen zijn soms weg vanwege vakantie, ziekte, studie, etc. Als dat ertoe leidt,dat uw maximale organisatie niet verder kan met het werk, leidt dit tot verlies. Daarnaast is de Wet van Murphy – what can go wrong, will go wrong- altijd actief. Een machine stagneert, grondstoffen of middelen zijn niet beschikbaar, de markt zakt in.
Kortom, uw maximaal gebalanceerde systeem raakt uit balans en de problemen stapelen zich op (Murphys Tweede Wet: als één ding fout gaat, gaat er meer fout).
Wat te doen?
De Theory of Constraints, onze passie vanuit Creative Trainers, geeft aan, dat je niet moet proberen te maximaliseren, maar op zoek gaat naar de constraint, dat onderdeel van de organisatie, dat je het meest hindert om je doel te bereiken. Je hoeft en zelfs moet je je niet met alles bezig houden, maar focus op de constraint en ga die optimaliseren. Een constraint kan van alles zijn: een machine, een gewoonte, een medewerker, de verkoop.
Die constraint vinden en balanceren, dat is onze expertise en daar komen we graag meer over vertellen.

Dan is die maximaliseringsadviseur al snel “Somebody That I Used to Know”

Siebo Hakse

PS: een training TOC?
Kom naar Harderwijk.
Check de agenda op :CT agenda